Βλέπουμε συνεχώς: χρώματα, πρόσωπα, πινακίδες, φώτα, ειδοποιήσεις. Ακόμα και στη σιωπή, τα μάτια λειτουργούν. Ο εγκέφαλος συνεχίζει την επεξεργασία. Και το απόγευμα, αυτό δημιουργεί ένα «βουητό» – όχι εξωτερικό, αλλά εσωτερικό: ένα ελαφρύ σφίξιμο στην περιοχή γύρω από τα μάτια, ένας θόρυβος στο πίσω μέρος του κεφαλιού, δύσπνοια.
5 λεπτά με τα μάτια κλειστά — καθισμένοι, χωρίς μαξιλάρια — είναι το σημείο στο οποίο σταματά η επεξεργασία. Το σώμα «απενεργοποιεί την κάμερα». Και τότε το νευρικό σύστημα αρχίζει τελικά να μειώνει τον τόνο του. Μετά από αυτό, δεν υπάρχει έντονη αντίθεση, αλλά υπάρχει μια κατάσταση στην οποία είναι πιο εύκολο να αναπνέεις, να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι. Όχι περισσότερο, αλλά σίγουρα πιο μαλακό.
